Ini adalah cerpen pertamaku yang dipublikasikan di JB, sebuah majalah mingguan berbahasa jawa. yang terbit di
AKU
Jaya Baya 7 Februari 1993
Dening : Alis Muntono
Aku jaka umur wolulas taun luwih sethithik, luwih rolas taun. Najan rada tuwa nanging jare kanca – kanca aku aku isih ketok enom ketimbang embahku. Temenan kuwi, pancen aku isih ketok enom ketimbang umurku. Resepe ?! Amarga aku ora tau methentheng yen ngadepi masalah apa wae. Santai – santai saja, kuwi prinsipku. Ning ora merga kuwi sing ndadek ake aku durung mengku sawijining pawestri. DPR, Durung Payu Rabi jare kanca – kanca. Uga ora kok aku iki ora kepingin. Suwalike kepuuuingiin buanget! Nanging arep kepiye maneh yen sikon ora ngakon. Sakjane
Saiki ngrembug masalah profesi. Lulus SMEA aku umur wolulas taun. Rampung lulusan aku langsung coba coba golek gaweyan. Rong taun ngalor ngidul, mlebu metu tanpa entuk asil. Pancen tak akoni yen bab pengalaman kerja aku nul puthul, nanging yen pengalaman golek kerjaan aku dhuwe sak gudang. Rong taun gagal aku lunga merantau. Setaun neng
Rada aras – arasen sepedha motor tak lakokne, alon – alon.
“ Li, aku ana perlu sethithik. Ayo!”.
Aku ora nulak nalika tanganku digeret mlebu warunge yu Sarmi.
“ Yu sarapan loro, karo kopine sisan! ”.
Aku meneng wae. Nanging sakjane kudu ngguyu, amarga ngene iki rak pantese dheweke sing mbayari. Ning sapa sing ora kenal karo Jamin?.
“ Ayo Li, dipangan! Aja dipandheng thok,” Jamin ngabani.
“ Aku ra nggawa dhuwit lho Min.”
“ Ah gampang kuwi.”.
Aku mesem kecut. Dene Jamin malah ngakak rumangsa yen tak sindhir.
Sawise bubar mangan.
“ Li, aku saiki lagi….”.
“ Butuh dhuwit,” Aku cepet munggel guneme.
“ He-eh.”
“ Kanggo?”
“ Anakku sing nomer telu kenek tipes. Ngamar ning rumah sakit.”
Aku unjal ambegan landhung. Kanca siji iki pancen seng paling sregep utang nyang aku. Aku ora maido pira ta pengasilane tukang ojek. Apamaneh dheweke ngingoni anak papat sing kabeh doyan sega lan gelem dhuwit. Lha wong aku sing bujangan wae ora cukup yen mung njagakake saka ngojek thok, apa maneh Jamin?
“ Aku ana dhuwit seket Min. Mbuh cukup mbuh ora kanggo kowe. Ning aja kabeh sing sepuluh tak nggone isi dhompet.”
Akhire aku ora tegel karo Jamin. Patang lembar puluhan tak dudut saka dhompet. Jamin mesem bungah.
“ Min! Kae lho ana penumpang siji,” Jiman nyusul mlebu warung.
“ Sik, sik pira yu?”
“ Wis Min, ndang diangkat!”
“ Gak gak Li, tak bayarne. Anu wae piye Li, angkaten kowe wae aku tak keri – keri gak apa – apa.“
Dheg! Meh wae aku tiba keshandung watu nalika weruh calon penumpangku. Apa …dheweke? Tenan mesti dheweke aku ora pangling.
“ Ayo Li ndang diangkat! Tanggamu dhewe, Bogorejo jarene,” Kamto mbengok bareng weruh aku metu saka warung.
“ Murni? Kok esuk?” mung kuwi kang metu saka lambeku sing biasane paling crewet yen weruh bocah wedhok sing rada melek.
“ Mas Ali?” pitakone sajak kaget banget.
“ Ayo tak terke!”
Sepedha tak bradhat banter gak maelu kanca – kanca sing pating cruet kaya bethet. Bareng
“ Anakmu endi
“ Apa mas Ali durung ngerti critane?”
Aku meneng wae senajan aku
“ Apa mas Ali durung weruh critane? Aku pisah sak durunge Elwi lair. Mas Utomo kawin mung nuruti kekarepane wong tuwane thok. Dheweke ora dhuwe sethithik wae rasa tresna marang aku. Lan dheweke uga ora kepengin nyoba”
Murni panggah kaya pitung taun kepungkur. Terus terang ora tau nutup nutupi apa wae kang lagi dialami utamane marang aku.
“ Yen mas Ali kepriye critane?”
“ Aku? Ha ha ha ….Meh wae aku dadi wong edan sawise kowe di boyong bojomu neng
“ Kuwi salah sampeyan dhewe.”
“ Salahku?”
“ Iya. Nalika mas Ali tak jak lunga saka desa kene mas Ali malah nulak.”
“ Ha ha ha…. Kawin lari? Aku rak wes ngomong ta, yen kawin lari kuwi
Durung rampung olehku ngomong ndadak tangane Murni nggablok pundakku sisih tengen pas ning udune. Aku ora bisa ngempet lara sing ngaget kuwi, lan tanpa bisa tak kendhaleni maneh setir sepedhaku oleng menggok ngiwa ngarah jurang sacedhake tretek. Lan…..
Pancen yen
“
“ Ora , lagi wae kok” Murni njawab karo mbalang eseme.
“ Ijen?”
“ He eh. Ning aku mau ketemu Lik Jamin. Dheweke titip iki kanggo Mas Ali.”
Murni mbukak tase lan ngetokake bungkusan lan amplop putih marang aku.
“ Ana surate? Coba wacakke!”
Cepet Murni nyeleh bungkusane ning meja lan nyuwek amplop putih kang isih dicekeli.
“ Kanggo Ali kanca raketku. Sadurunge aku njaluk sepura. Terus terang wae dhuwit saka awakmu kae ora sida tak enggo ongkos berobate anakku. Sepisan maneh sepuranen aku. Dhuwit kuwi tak enggo tuku nomer nomboki plate motormu, lan persis metune. Mula saka iku sing rong puluh lembar tak kirimke awakmu. Muga – muga bisa kanggo tambah tuku obat. Saka aku Jamin”
“
“ Korekan?” Murni takon sajak kaget banget. *
Bahasamu kok agak kacau sih.. Tapi lumayan bagus kok
BalasHapus